Işıker, Figen

Işıker, Figen

Job Title

Araştırma Görevlisi

Email Address

figenisiker@artuklu.edu.tr

Main Affiliation

Department of Architecture / Mimarlık Bölümü

ORCID ID

0000-0001-8789-1771

WoS Researcher ID

JPX-3113-2023

Full item page

Sustainable Development Goals Report Points

SDG data could not be loaded because of an error. Please refresh the page or try again later.

Scholarly Output

19

Articles

6

Citation Count

0

Supervised Theses

1 Scholarly Output Search Results

Now showing 1 - 10 of 16

Mardin Enformel Mimarlık Atlası: Mardin’de Kullanıcısı Tarafından Üretilen Mimarlık Ürünlerinin Belgelenmesi ve Mekânsal Taktiklerin Keşfi
(Mimarlık, 2020) Ataş, Zeynep; Güneş, Nurcan; Işıker, Figen; Department of Architecture / Mimarlık Bölümü
Mardin’de yıllar boyunca süregelen kentsel doku, tüm organikliğiyle yere özgü nitelikler sergiliyor. Kullanıcıların ihtiyaçlarına göre şekillenen yapı eklerinin belgelenmesini amaçlayan çalışmanın sonunda “Mardin Enformel Mimarlık Atlası”nı oluşturmayı hedefleyen yazarlar, “mevcut yapılarla kurdukları ilişki, mekânsal zenginlikleri, eklemlenme biçimleri, yapım malzemeleri ve yapılış hikayeleri bağlamında son derece özgün” olarak gördükleri ancak ne yazık ki yıkılması planlanan bu eklere yakından bakıyor.
Mardin'de Yerel ve "Verneküler Modern" Mimarlık Stratejilerinin Keşfi ve Belgelenmesi
(2019) Işıker, Figen; Güneş, Nurcan; Ataş, Zeynep; Department of Architecture / Mimarlık Bölümü
Bu proje, Mardin’de 12. Yüzyıldan günümüze ulaşan geleneksel taş yapılara 1950 sonrasında kullanıcılar tarafından eklemlenen yapı eklerinin kayıt altına alınması ve elde edilecek envanter ile mekansal taktiklerinin ortaya konulmasını amaçlar. Kentin kullanıcıları tarafından üretilen, dolayısıyla Mardin’in kentsel ve mimari varlığının doğrudan parçası olan bu yapılar kentin geçirdiği gündelik ve sosyo-kültürel, ekonomik ve politik dönüşümlerin de yansımalarıdır. Mevcut yapılarla kurdukları ilişki, mekansal zenginlikleri, eklemlenme biçimleri, yapım malzemeleri ve yapılış hikayeleri bağlamında son derece özgün bu yapılaşma formel mimarlık çerçevesinin dışında kalarak, 2010 yılından itibaren yıkılma sürecine girmiştir. Bu çalışma, yok olmak üzere olan bu enformel bilginin belgelenerek kayıt altına alınması yoluyla gelecek nesillere aktarılabilmesini ve ileriki araştırmalara kaynak oluşturabilecek bir altlık oluşturularak korunmasını hedeflemektedir. Bu doğrultuda haritadaki konumları, adres bilgileri, plan, kesit, görünüş ve aksonometrik perspektif çizimleri, fotoğrafları, malzeme bilgisi ve hikayeleri üzerinden oluşturulan bir envanter çalışması ile bu yapılardan 400’ü belgelenmiş ve mekansal oluşları ilişkisel olarak çözümlenmeye başlanmıştır.
Bir Erken Cumhuriyet Dönemi Yapısı: İzzetpaşa Karakolu ve Dijital Belgeleme Süreci
(2024) Işıker, Figen; Şimşek, Deryanur; Department of Architecture / Mimarlık Bölümü
Çalışma, Cumhuriyet’in ilk yıllarında Mardin’de inşa edilmiş İzzetpaşa Jandarma Karakol Komutanlığı yapısının tarihsel bağlamda incelenmesini ve dijital olarak belgelenmesini konu edinmektedir. Kültürel miras bağlamında bölgede yer alan Cumhuriyet Dönemi yapılarının az sayıda olması bu yapıların korunması ve belgelenmesi ile ilgili çalışmaları gerekli hâle getirmektedir. Literatürde İzzetpaşa Karakolu’na ait tarihsel ve yapısal bağlamda kapsamlı bir çalışmanın bulunmaması bu makalenin özgün değerini oluşturmaktadır. Çalışma dört aşamadan oluşmaktadır. İlk aşamada Jandarma Teşkilatı ve İzzetpaşa Karakolu’na dair literatür taraması yapılmıştır. İkinci aşamada saha çalışması gerçekleştirilerek alana dair gözlemler yapılmış ve modellerde kullanılmak üzere görsel veriler elde edilmiştir. Üçüncü aşamada iki farklı modelleme tekniği olan fotogrametri ve LiDAR ile yapının dijital modelleri oluşturulmuştur. Dördüncü aşamada ise bulgular değerlendirilmiş ve modelleme tekniklerindeki avantajlar ve dezavantajlar tartışılmıştır. Yapım tekniği ve süreç içerisinde geçirdiği değişimlerin yapıya özgünlük katması, yapının korunması ve gelecek nesillere aktarılmasında belgeleme gerekliliğini ortaya çıkarmıştır.
Jacques-François Blondel’in “Yeni” Mimar Yetiştirme Projesi: École des Arts
(2024) Işıker, Figen; Department of Architecture / Mimarlık Bölümü
Bu metin 18. yüzyıl Paris’inde mimarlık eğitimiyle ilişkilenen aktörler ve iktidar alanları üzerine bir kesit sunmaktadır. O dönem Académie Royale d’Architecture tekelinde olan kurumsal mimarlık eğitimi, Jacques-François Blondel’in açtığı ilk bağımsız mimarlık okulu École des Art ile krize uğramıştır. “Eski” bilgi rejimlerinin “yeni” olanla gerilimli ilişkisinden ortaya çıkan kriz, mimarlığın eğitim aracılığıyla sorunsallaştırılmasını sağlamış ve uzun erimli görülebilecek tartışmalar için bir altlık oluşturmuştur. Blondel’in bu konudaki ilginç fikirleri, mimarlık öğrenmenin yöntemlerini sorgulamaya açmıştır. Mimarlık eğitimi artık sadece belirli bir sınıfın erişebildiği ayrıcalıklı pozisyonunu kaybetmiş, isteyen herkesin gerekli derslere tek bir çatı altında ulaşabileceği bir modele dönüşmüştür. Bununla birlikte kralın mimarlığı anlamına gelen ve Académie’nin seçkin akademisyenleri tarafından tespit ve tasdik edilen klasik modeller aşınmaya uğramıştır. Bu “yeni” durum kaçınılmaz olarak kendi açmazlarını üretmiştir. Makalede mimarlık eğitiminin bağımsızlaşma yolculuğu anlatılırken, aktörlerin mimarlık aracılığıyla yeni disiplin rejimleri üretme arzularının çabaları da okunabilecektir.
Structure of “Bigness”: The Example of Taipei Performing Arts Center
(2021) Işıker, Figen; Işıker, Figen; Department of Architecture / Mimarlık Bölümü
This study attempts to read the relationship between text, architecture and technology by instrumentalizing the concept of "bigness" which is one of the concepts of Rem Koolhaas in his book S, M, L, XL; through the Taipei Performing Arts Center(TPAC)[1], designed by OMA. “Bigness” is a concept related to both urban and architectural design, challenges the city. It is founded on the claim that a building with a megastructure is a city in itself. It is not only about the scale of structure that is used to realize this claim, but also the fact that a structure of this scale contains many potentials. The contemporary city which is the existence of layered and unpredictable collective productions in, it is the product of multiple actors. TPAC, which is designed by considering Shilin Night Market and its users, which is an important place of local culture, and including it in the design equation, is an important example of this situation. Although the original brief proposed taking away the Shilin Night Market in order to house the TPAC, OMA decided it should not be eliminated. Performing arts space has been designed in which all three theatres are plugged into a central cube that is hanged on a super-structure to minimise the footprint so that the whole building can be lifted up to create an open ground plane for future move-in of the night market. In the case of TPAC, the prominent intent was to merge the local grassroots culture of the Shilin Night Market with performing arts events that would take place in the new theatre that makes it possible to “experimentation in the internal workings of the theatre” as Koolhaas mentioned, and thus transcends the limits set in the 3000-year-old theatre tradition. This structure criticized the contemporary TPACs with iconic forms and repeating functionality which continues to be produced with historical references. Can this building be seen as a tool which has the characteristic of the theory of “bigness” in terms of reckoning with the city and autonomous design strategies? Put differently, can “bigness” reopen the debate on urban form, type and technology in the context of the contemporary city? This change of scale of consideration, from urban reflection to architecture, is tried to understand with the effect of existing conditions on structural decisions taken in the building will be discussed in the context of construction, materials and technological possibilities.
TARTIŞMALI BİR KONU: ÜNİVERSİTE CAMİLERİ
(2018) Işıker, Figen; Güneş, Nurcan; Department of Architecture / Mimarlık Bölümü
Türkiye'de 1955'den sonra üniversite yerleşkelerinin, kentin gelişim aksını belirlemek, daha geniş araziye sahip olmak gibi nedenler ile kent merkezlerine belirli mesafelerde, kentin çeperlerine doğru konumlandığı görülmektedir. Bu tercihin kente ait birçok öğenin de (alışveriş, barınma ya da eğlence mekânları gibi) kent dışına taşınmasına ön ayak olmuş ve kent dışında bir kamusallık oluşturmuştur. Bunlardan biri de ibadet mekânlarıdır. Bugün yerleşkelerin bünyesinde bir, iki hatta üç camiye rastlanılmak mümkündür. Yerleşke içindeki camilerin inşa kararları, ilk kurulan üniversitelerde gereksinimler nedeni ile sonradan verilirken, yeni kurulan yerleşkelerde projenin ilk aşamalarında verilmektedir. Karar süreçlerindeki bu değişim üniversite kullanıcılarının cami ile olan ilişkisinin de bir göstergesidir. Bu çalışma üniversite camilerinin genel özelliklerini araştırarak bir büyük anlatı ve tartışma konusu olan camiler üst başlığının altında özgün bir alan açmayı hedeflemektedir. Çalışma 1955'ten sonra Anadolu'da kurulan ilk üniversitelerin yerleşkelerine yapılan camilerin inşa süreçlerini inceleyerek başlayacaktır. Daha sonra 1980’lerde, 1990’larda ve günümüzde kurulan üniversite camileri incelenecektir. Genel bir yaklaşımla yerleşke içindeki konumları, kullanıcı profili, öğrenci kullanım pratikleri ve yoğunluğu dikkate alınarak bir karşılaştırma yapılacaktır. Böylelikle camiyi oluşturan mimari elemanların, durumların ve aktörlerin birlikteliği ve ilişkiselliği incelenebilecektir. Bu inceleme ile genel cami tartışmalarının güzergâhı değiştirilerek "alternatif bir düşünme alanı oluşturulabilir mi" sorusuna cevap aranmaktadır. Birçok farklı akademik alanda yapılan "cami tartışmaları" mimari bir mesele olarak ele aldığında, sürekli göz ardı edilen bazı girdilerin ancak bu sayede konuşulabilir bir veriye dönüşeceği düşünülmektedir. Çünkü bu çalışma, "reel olanı" şu anki cami kullanıcıların deneyimi olarak görür ve bunun üzerine bilgisini kurmayı hedefler.
Bellek Haritaları Üzerinden Kent Okumaları
(2013) Işıker, Figen; Department of Architecture / Mimarlık Bölümü
Bu çalışma, sözlü anlatılardan oluşturulmuş kent haritalarının yaşanmışlıklarla nasıl şekillendiğini ortaya koyar. Kızıltepe’nin morfolojik gelişimini mevcut belgeler ve haritalar üstünden kent okuması yapmak yerine kişisel anlatılarla oluşturulan haritalar üzerinden yapayı hedefler. Çalışmada, kentte yaşamakta olan ve farklı yaşlara sahip kişilerin kendi zihnindeki Kızıltepe’yi kabaca anlatmaları istenir. Bu anlatılar ışığında hazırlanan haritalar, farklı dönemlerdeki kent haritalarını ortaya koyarken diğer taraftan da kişisel tarih anlatılarıyla kentin geçmişine değip, kentin bu günkü halini almasındaki önemli olayları açığa çıkarır. Kızıltepe’nin son bir yüzyıllık tarihini anlatan görüşmeciler; özellikle burada kimlerin yaşadığına ve kentin nasıl şekillendiğini, yaşanan bazı kırılma noktalarının kendi zihinlerindeki mütekabiliyetlerinin ne olduğunu anlatmışlardır.
Neden Hiç Büyük Kadın Sanatçı Yok
(2013) Işıker, Figen; Department of Architecture / Mimarlık Bölümü
Figen Işıker, Linda Nochlin’in 1971’de tartışma açan sorusunu yeniden soruyor: “Neden Hiç Büyük Kadın Sanatçı Yok?” Bu sorudan yola çıkarken, “büyüklük” kavramını sorunsallaştırıyor ve 'büyük' olamamanın gerekçelerini sıralıyor.
Bülent Tanju ile Mimarlık, Mimarlık Tarihi ve Mimarlık Tarihyazımı Üzerine Bir Söyleşi
(2024) Işıker, Figen; Günenç, Ömer Faruk; Department of Architecture / Mimarlık Bölümü
Bu metin, mimarlık tarihçisi Prof. Dr. Bülent Tanju ile mimarlık, mimarlık tarihi ve mimarlık tarihyazımı üzerine gerçekleştirilmiş bir söyleşidir. Kabaca iki güzergâhtan oluşan bu kurgunun ilkinde, görece yaşam öyküsünden kısa pasajlar sunulmuştur. İkincisi mimarlık bilgisinin doğası, mimarlık pratiklerinin farklılıkları, bu farklılıklarla neler yapılabileceği, mimarlık tarihyazımında tarihselleştirmenin anlamları, tarihle kurulabilecek ilişki biçimleri, mimarlık ve kriz, zamanmekân algısının tarihyazımında dönüştürücü rolü, metalaşmış dünyada mesleğin aşırı profesyonelleşmesinin ürettiği açmazlar olmak üzere birtakım problematiklerin konuşulduğu kesitleri içermektedir. Mimarlık bilgi binasının sınırlarının oldukça geçirimli kılındığı, hatta sınırlarının müphemleştirildiği bir konumda, mimarlık pratiklerinin, sözgelimi yazı yazmak, maket yapmak, duvar örmek, konuşmak, üç boyutlu mimarlık yapmak, her birinin toplumsallık imalatındaki sayısız etkenlerden biri olduğu ve dolayısıyla her defasında tarihselleştirilmesi gerektiği belirtilmiştir. Yöntem fetişizmine mesafe alınan bir yerde el yordamıyla, karşılaşmalarla, yaşamın dönüştürücü doğasıyla ve her defasında kaçış çizgisi aramanın anlamlılığı içerisinde ayrımsız her pratiğin ya da farklılık üreten imalatların birer mecra olduğu gerçeği dile getirilmiştir. Neticede, bu söyleşinin mimarlığın tarihsel doğasına mütevazı bir katkı sunmak niyetiyle hazırlandığını belirtmek gerekir.
MULTİDİSİPLİNER ALANDA STRÜKTÜR TASARIMI
(2018) Işıker, Figen; Işıker, Figen; Department of Architecture / Mimarlık Bölümü
Katı disiplin ve meslek sınırlarının aşındığı ve işbirliğine dayalı pratiklerin çoğaldığı günümüzde ezberlenmiş terimlerle üretilemez ve konuşulamaz hale gelindi. Bu durum mimar ve inşaat mühendisliği disiplinleri için de geçerlidir. Birinin diğerine tahakküm kurmaya çalıştığı ya da sadece hesaplama hizmetleri aldığı/verdiği bir araç olarak görmeyi bırakıp birbirlerinden beslenmeyi tercih eden meslek insanlarının işlerine bakıldığında, tasarlanarak inşa edilenin kendisi ve ortaya çıkış süreci araştırmaya değer bir nesne haline gelir. Tartışmanın bugün geldiği noktayı kavrayabilmek için malzeme kullanımının çeşitliliği, teknik olanaklar ve sosyo-kültürel etkenler gibi çoklu parametrelerin değişimi, gelişimi ve yol açtığı dönüşümler hakkında meselenin tarihselliğine göz atmak gerekebilir. Söz gelimi, içinden geldiği profesyonel eğitimin sınırlarını aşıp teknik sorunlara sanatı ve bilimi birleştirerek pratik çözümler üretebilen bir mühendis olan Peter Rice, bir çok yapıyı beraber tasarladığı mimar Richard Rogers’ın ifadesine göre, sadece kendi disiplini içinde yer almamış selefleri Brunelleschi veya Brunel gibi kendi yapım yöntemleri ve tasarımlarını geliştirerek uygulamıştır. Rogers, Rice’ın mesleki yaklaşımını tanımlarken; 14. ve 19. yy’da yaşamış, tasarım, strüktür, işlev ve mühendislik kavrayışları elbette birbirlerinden farklı olan fakat mimarlık-mühendislik disiplinlerinin ara kesitinde rol almış bu iki meslek insanını örnek vermesi hiç şüphesiz tesadüf değildir. Bu isimlerin izleğinde oluşturulan çalışma; birbirinden bağımsız olmayan iki disiplininin biraradalığı ile inşa edilmiş nitelikli yapıları irdeleyerek çok disiplinli çalışmanın ürettiği potansiyelleri ve yeni söylemleri ortaya koyacaktır.