Darren Aronofsky’nin Mother Filmi ve Baba-nın- Adları

Abstract

Bu yazı, Yönetmen Darren Aronofsky’nin Mother (Anne, Darren Aronofsky, 2017) filmindeki teolojik göstergeleri ve filmin bütünselliği içindeki mitolojik anlatıyı, Lacancı Psikanalitiğin kavramlarıyla çözümlemeyi amaçlamaktadır. Başlıkta geçen Baba-nın-Adları ifadesi, Lacan’ın 8 Temmuz 1953 ve 20 Kasım 1963 tarihlerinde on yıl arayla yaptığı ve görünüşte farklı türden konulara dair iki konuşmasına dayanan konferansının devamında, Baba-nın-Adları Semineri’nin adıdır. Makalenin böylesi bir başlıkla ele alınmasının nedenlerinden birini; Yönetmenin, filmin anlatısı içerisindeki yaratma sıkıntısı yaşayan yazarı, Pascal’ın Memorial adlı eserinin başına yazdığı gibi, “(…) filozofların ve bilginlerin Tanrı’sı –olarak- değil, İbrahim’in, İshak’ın, Yakup’un Tanrı’sı(…)” –olarak- tasvir edişi oluşturmaktadır(Pascal Blaise; 1654, s. 02). Diğer nedenlere gelince; Filmin anlatı örgüsünde bir Tanrı’yla gerçekte karşılaşılmıştır. Bir adım ötesinde bir Tanrı’yla birlikte yaşanmıştır. Ve buna rağmen her gerçek gibi, o da erişilmezdir. Ve bu erişilmezlik, aldatmayanla, yani; film boyunca hissettirilen ‘kaygı’ ile gösterilir. Filmin anlatısı içerisindeki simgeler, ‘simge’ adına layık bir şekilde işaretlenen cesetlerdir. Bir cesedin etrafında, insan türünü karakterize eden ilişkiler mevcuttur. Tam da bu ilişkiler dolayısıyla cesedin kendisi, yaşamış olduğu gerçeğini, apaçık bir şekilde, orada öylece duran bir ‘fazla’ olarak muhafaza eder. Bu insanileştiren bir şeye dönüşür. Filmin tamamı, Lacan’ın ‘aktarım’ dediği şeyi özetler gibidir. Bu nedenle filmin sonunda, hiçbir Ad’a sahip olmayana yapılan aktarımı vahşet dolu bir törensellik eşliğinde izleriz.

This study aims to analyze the theological indicators and the mythological narrative in Mother film (Mother, Darren Aronofsky, 2017) within the totality of the film via the notions of Lacanian psychoanalysis. The phrase in the title which is the Names of the Father is the name of Lacan’s conference that based on two seemingly different speeches on 8 July 1953 and 20 November 1963. One of the reasons why the article is dealt with such a title is that Aronofsky describes the author, who has a creativity problem in the film, as “(...) not the God of philosophers and scholars, but the God of Abraham, Isaac, and Jacob (...)” as in Pascal’s Memorial (Pascal Blaise; 1654, p. 02). If we look at other reasons, a God is encountered in the narrative plot of the film. When we go one step further, the film is lived with a God. And yet, like every truth, it becomes inaccessible. And this inaccessibility is shown by the unfaithful, the “anxiety” felt in the film. The symbols in the narrative of the film are corpses that are marked as worthy of the concept of “symbol”. There are relationships around a corpse that characterize the human species. It is precisely because of these relationships that the body clearly retains the fact that it has lived as a “plus”. It turns into something that humanizing. The whole film seems to sum up what Lacan calls “transference”. For this reason, at the end of the film, we watch the transfer to the one who has no name, accompanied by a brutal ritual.