Nietzsche’s critique of historical reason

Abstract

Bu makalede bir erken dönem metni, “Tarihin Hayata Yararı ve Zararı Üzerine”, temelinde Nietzsche’nin tarih bilimine, tarih yazımına ve tarih eğitimine ilişkin fikirlerini eleştirel bir gözle inceliyor ve değerlendirmelerde bulunuyoruz. Nietzsche’nin hayata ilişkin tüm bir bakış açısını gereğince takdir edebilme bağlamında O’nun tarihe yaklaşımının vazgeçilmez bir öneme sahip olduğunu söylemek mümkündür. Burada ayrıca Nietzsche’nin orta ve geç dönem gelişimine de ışık tutan bir tarih anlayışı eleştirisini görüyoruz. Dolayısıyla Nietzsche’nin çağının ve kültürünün sahip olduğu tarihsel bilinci marazi ve hayat karşıtı olarak niteleyip onun belli yönlerine karşı giriştiği saldırının çerçevesini oluşturan nedenleri eleştirel bir biçimde tartışıyoruz. Nietzsche’nin çare olarak sunduğu şeyi de ele aliyoruz; tarihçinin yaratıcı bir sanatçı ve tarihin kalkış noktasının büyük insanlar olması gerektiğini şart koşan estetik bir yaklaşım.

In this article, we explore and critically evaluate Nietzsche's ideas concerning history, history-writing and historical education mainly on the basis of a crucial early period text, “On the Advantage and Disadvantage of History for Life”. We argue that Nietzsche's approach to history is indispensable for a proper appreciation of his entire focus on life. Here one can see a critique of historical understanding which sheds considerable light on Nietzsche's later development, as well. Hence we discuss critically the grounds in reference to which Nietzsche attacks certain aspects of the historical consciousness of his age and culture which he considers to be morbid, that is, life-denying. We also treat the remedy he provides, namely an aesthetic approach to history, which stipulates that historian should also be a creative artist and which takes from the idea of great men its point of departure.