İbn Arabî'de Zühd

Abstract

Bu çalışma İslâm düşüncesinde tasavvuf felsefesinin temsilcilerinden biri olan İbn Arabî'nin zühd anlayışının İslâm tasavvuf geleneğindeki yerini ortaya koymayı amaçlamaktadır. Bu doğrultuda çalışma iki bölümden meydana gelmektedir. Birinci bölümde zühdün mahiyeti, doğuşuna etki eden amiller, zühd ekolleri ve zühde anlam bakımından yakın olan bazı kavramlar genel hatlarıyla anlatılmış ve İbn Arabî öncesi zühdün tarihsel süreç içerisindeki gelişimi ortaya konulmuştur. İkinci bölümde ise İbn Arabî'nin zühd anlayışı ortaya konulmuş ve Fârâbî, İbn Sîna, Gazâlî, İbn Bâcce, İhvân-ı Safâ, İbn Miskeveyh ve Şihâbüddin es-Sühreverdî'nin zühde dair düşünceleriyle karşılaştırmalı olarak ele alınmıştır. Bu bağlamda İbn Arabî kendisinden önceki düşünürler gibi ilâhi hakikâtlere ulaşmak için zühdün gerekli olduğunu savunur. Ancak zühdün hakikât yolculuğundaki geçici duraklardan biri olduğunu vahdet-i vücûd düşüncesiyle temellendirerek onlardan ayrılır.

This study aims to reveal the place of Ibn Arabi's ascetic understanding, one of the representatives of Sufi philosophy in Islamic thought, in the Islamic Sufi tradition. Accordingly, the study consists of two parts. In the first chapter, the nature of ascetism, the factors affecting its birth, ascetic schools and some concepts that are close to ascetism in terms of meaning are explained in general terms and the development of ascetism in the historical process before Ibn Arabi is revealed. In the second part, Ibn Arabi's understanding of ascetism is revealed and compared with al-Fârâbî, Ibn Sina, Ghazali, Ibn Bajja, Ikhwan al-Safa, Ibn Miskeveyh and Sihâbuddin as-Suhrawardî's thought on ascetism. In this context, Ibn Arabi, like the thinkers before him, argues that ascetism is necessary to reach divine truths. However he differs from them by grounding that ascetism is one of the temporary destination in the journey of truth with the idea of unity of existence.