Bir Mitolojik "Yapı": "Mardin Evi"nde Mahremiyet

Abstract

Fiziksel çevrenin ve tarihi belgelerin kusursuz temsil araçları olarak görülmesi, historiyografik olarak problemli bir duruma işaret eder. Konuta, geçmişe, mahremiyete ve medeniyete ilişkin kurgular, temsil ettiğini düşündüğü geçmişi yansıttığına dair inançla var olur. Bu inançla kurulan tarih anlatıları, söz konusu bağlam mahremiyet olunca, gündelik yaşama temas etmeyi denemez. Bu çalışma, 19. yüzyıl Mardin özelinde, Osmanlı dönemi mahkeme kayıtlarını araçsallaştırmayı deniyor. Bu çaba, aynı zamanda metinsellik ve görsellik olarak ele alınan iki farklı mecrayla birlikte düşünerek, “Mardin Evi”ne yüklenen mahremiyet kodlarını sorunsallaştırıyor. Yapılmak istenen, bugünden üretilen kavramlara yüklenen formlarla geçmişi konuşmak değildir. Tersine, mülk satış hüccetlerinde tariflenen mekânları vücuda getiren toplumsallığı, mahremiyet bağlamında yeniden üretmektir.